Awak..

Awak..

Tau tak kenapa saya tak ramai kawan sekarang ni?

Sebab saya sayang awak.

Tau tak kenapa saya tak mampu rapat dengan kawan-kawan awak?

Sebab saya sayang awak.

Tau tak kenapa saya jarang keluar?

Sebab saya sayang awak.

Saya boleh ada ramai kawan kalau saya betul-betul nak. Saya boleh rapat dengan kawan-kawan awak kalau saya nak. Saya boleh je keluar walaupun abah tak bagi. Saya boleh bagi dia seribu alasan untuk keluar. Saya pernah buat semua tu. Awak pun tahu, kan?

Saya tak nak ramai kawan sebab akan ada banyak mulut. Saya tak suka bila ada kawan saya kata awak selekeh. Saya tak suka bila kawan saya kata awak tak mampu bahagiakan saya. Saya tak suka bila kawan saya hasut saya untuk cari orang lain. Saya tak suka.

Saya tak nak rapat sangat dengan kawan-kawan awak (awak-tahu-siapa) sebab saya tak suka bila kawan-kawan awak bercerita tentang kisah awak yang saya tak pernah tahu dari awak. Saya tahu awak pelupa. Saya maafkan cuma saya tak suka dengar dari mulut orang. Biarlah cepat atau lambat pun, saya lebih suka dengar dari mulut awak sendiri. Tapi bukan semua kawan-kawan awak macam tu. Saya tahu.

Saya jarang keluar rumah sebab saya tahu saya akan jumpa ramai orang. Jujur saya katakan, ramai yang lebih kacak, lebih kaya, lebih bergaya dari awak. Secara tidak sedar saya akan membandingkan awak dengan mereka. Tapi saya selalu kata dengan diri sendiri. Walau sekacak mana, sekaya mana, sebergaya mana pun mereka, susah untuk jumpa yang jujur macam awak. Saya tahu sebab saya pernah rasa. Awak pun tahu kisah saya, kan?

Awak ubah persepsi saya tentang hidup. Biarlah orang bagi taik pun, kita balas dengan bunga. Tapi saya masih belum kuat macam awak untuk hadapi semua tu. Awak selalu ingatkan saya bila berhadapan dengan orang yang saya tak suka. "Kila wanita yang baik kan?" Awak tahu saya tak mampu kawal diri bila berhadapan dengan orang sebegitu. Tanpa sedar bahasa saya jadi kasar. Sebab saya takut. Saya takut pada kehilangan, saya takut pada cabaran, saya takut pada kekalahan.

Walau sekuat dan setabah mana pun saya cuba tunjukkan pada awak, saya tetap tewas pada diri sendiri. Tewas pada persoalan yang dijawab dengan jawapan yang direka sendiri yang akhirnya menjadi pencetus pada pergaduhan. Awak tak bersalah.

Jadi saya duduk di sudut katil dan berfikir. Saya selalu marah-marah awak. Awak tak pernah marah-marah saya. Saya selalu jerit-jerit kat awak. Tapi awak diam je dengar. Saya selalu salahkan awak. Tapi awak terima je. Saya selalu kata nak berpisah dengan awak. Tapi awak selalu pertahankan.

Jujur pemikiran saya tak selari dengan tindakan saya pada awak. Jujur saya taknak berpisah dengan awak. Gaduh dengan awak pun cukup menyakitkan, apatah lagi kalau berpisah.

Saya sedar saya manusia yang suka lari dari masalah. Saya fikir kalau saya berpisah dengan awak, saya mungkin akan jumpa lelaki yang lebih baik, lebih kaya, lebih bergaya dari awak.

Come on, kila! Jangan jadi bodoh! Lelaki mana yang sekuat awak yang mampu tahan dengar jerit caci maki tangisan saya selama berjam-jam lamanya. Lelaki terakhir yang saya kawan sebelum awak pun jerit dekat saya balik bila sampai gila saya tu. Awak je sorang yang tahan.

Saya pelik. Awak betul-betul sabar dengan saya.

Mulai hari ini, saya akan cuba jadi kuat, tabah dan sabar untuk awak. Saya akan cuba yang terbaik. Saya nak jadi teman terhebat awak. Saya akan cuba kawal kemarahan saya. Saya akan cuba jadi lebih rasional.

Malam tadi masa awak kata awak nak putus, saya betul-betul tersentap. Kemudian awak kata awak nak putus sebab saya rongak. Saya tergelak. Awak jahat! Saya betul-betul harapkan hubungan ni kekal.

Awak, saya cuba untuk jadi insan yang lebih baik ye. Saya minta maaf untuk semua kesalahan saya pada awak.